Het is misschien niet de meest productieve van het stel, maar áls de Australische filmmaker Baz Luhrman in z’n director’s chair gaat zitten dan is vuurwerk bijna op voorhand gegarandeerd. Het meesterbrein achter films als Romeo + Juliet, Moulin Rouge en de The Great Gatsby neemt namelijk nooit genoegen met minder dan overweldigend. Luhrman houdt van groots en meeslepend, van naaiateliers vol jankende kostuumstikkers en bombastische decors die zo met Andre Rieu op tour zouden kunnen (waarom weet ik dit?!). Maar groots en meeslepend kost geld. Veel geld. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zijn The Get Down zich comfortabel nestelt tussen Marco Polo en het later dit jaar te verschijnen The Crown als één van de duurste Netflix producties ooit. Maar is het die centen waard? Ik durf het te betwijfelen.
The Get Down Brothers
Het is het New York van eind jaren ’70. Het is het New York waar je makkelijker een gram coke scoort dan een pak verse melk. Het uitgewoonde New York dat twee decennia later door burgemeester Giuliani en zijn zero tolerance beleid wordt schoongeveegd, omdat uitstappen bij ‘t verkeerde metrostation vaak betekent dat iemand niet veel later een blaffer tegen je slaap drukt. Eigenlijk een soort van Schildersbuurt dus, maar dan veertig jaar geleden. Terwijl punkrockers in muffe kelders het kalk van de muren schreeuwen en in Lower Manhattan op onmogelijke plateauzolen de Disco wordt gedaan, breien The Get Down Brothers, onder leiding van Ezekiel “Books” Figuero en DJ Shaolin Fantastic, in The Bronx op een stel gammele platenspelers beats aan elkaar om zo de weg voor Rapper’s Delight te plaveien. Ezekiel is goed met woorden en dat komt goed van pas wanneer hij zich in het broekje het hart van z’n crush Mylene (een soort mini Jennifer Lopez) probeert te smooth talken. Go Zeke!
Flash & The Furious Five on steroids
Ik had heel veel zin in deze ode aan alles wat hiphop fantastisch maakt en hij is, geheel in lijn met het werk dat we van Luhrman kennen, ontegenzeggelijk mooi gemaakt, maar er is één ding waar ik me maar niet overheen kan zetten: de theatrale, musicalvibe die door de hele serie sijpelt. Ook dat is één van Luhrman’s signatures, I know, maar het lijkt gewoon niet lekker te combineren met hiphop in de breedste zin van het woord. Vind ik dan. Wat Wild Style 2016 had kunnen zijn, is daardoor meer een soort Grandmaster Flash & The Furious Five on steroids geworden en je hoeft er alleen maar even een foto van één van hiphop’s grondleggers bij te pakken om te zien dat die écht geen extra zetje in de rug nodig hebben om te shinen. Is trouwens ook meteen duidelijk waar Dries Roelvink de inspiratie voor zijn outfit vandaan heeft gehaald.
Grease goes urban
Het bewust overdreven acteerwerk maakt dat The Get Down soms bijna karikaturaal aanvoelt. Een gimmick. Spike Lee’s Do The Right Thing heeft bewezen dat je karakters best wat kunt uitvergroten zonder je geloofwaardigheid te verliezen, maar ondanks de betrokkenheid van grote namen als Nas, DJ Kool Herc, Afrika Bambaataa en Grandmaster Flash zelf, is The Get Down toch meer een soort Grease: The Hip Hop Edition geworden. Een urban Grease met Ezekiel als Danny en de beeldschone Mylene Cruz als Sandra Dee. Ik had dat, afgaand op Luhrman’s portfolio, van tevoren misschien al moeten weten, maar toch kwam het als een teleurstelling. Jammer.
Niet voor iedereen
Het vaak lekker grimmige archiefmateriaal van 70’s New York, dat slim door de serie heen is gesneden, is niet opgewassen tegen de enorme laag glazuur die Luhrman óók op The Get Down heeft gesmeerd. Afgezet tegen de tijd en plek waarin de serie zich afspeelt mist het dat rauwe randje. Misschien niet de vijandelijke rap battles in 8 Mile’s beklemmende kelder of de ongekende uitzichtloosheid van Boyz N The Hood, maar iets… Iets wat de serie hart geeft. Nu is het vooral een visueel spektakel voor liefhebbers van theatrale, ietwat bombastische series, maar als je bent opgegroeid met TDK’jes van Run-D.M.C. en Public Enemy of The Blueprint op je 5 GB iPod, dan weet ik niet of dit een beat is die je gaat voelen. Het is een acquired taste, zullen we maar zeggen.
– Netflix
– 2016 – 2016
– 1 seizoen
– When Grease goes urban.
– 55 minuten per aflevering
Last Chance U Next Post:
The Night Of
