Ik kan me vergissen (ik zeg dit puur uit valse bescheidenheid, want ik vergis me natuurlijk helemaal niet) maar ik krijg zo langzamerhand de indruk dat we ons momenteel niet in de gouden jaren van HBO bevinden. Het laatste seizoen Succession en de tweede ronde van The White Lotus kregen nog wel de handen op elkaar, maar verder is het – op z’n zachtst gezegd – schamel. Van hun ‘nieuwere’ series wisten eigenlijk alleen Winning Time en The Last Of Us de kop boven het maaiveld uit te steken. De tedere mannenliefde-aflevering van laatstgenoemde behoort – wat mij betreft – nog steeds tot één van de beste afleveringen van een serie in recentere jaren. Een lichtpuntje in de duisternis. Alles bij elkaar valt er dus maar weinig te juichen voor HBO, maar toen was daar The Penguin.
Colin strikes again
Nadat hij een paar jaar geleden al over de set van de film The Batman waggelde, heeft Colin Farrell zich opnieuw – totaal onherkenbaar – in een dikmaakpak laten hijsen. Inderdaad, de Colin Farrell die eerder al met True Detective, The North Water en Sugar liet zien dat hij een neusje heeft voor het uitkiezen van opmerkelijke scripts. Hij kruipt voor de tweede keer in de huid van Oswald Cobb, een luxe loopjongen voor de Falcone maffiafamilie. Wanneer zijn baas – capo di tutti capi Carmine Falcone – de pijp uitgaat, is de hele onderwereld in rep en roer. Iedereen vecht om de sleutels van het koninkrijk en ook Oswald probeert het ijzer te smeden nu het heet is. De waggelaar – die door zijn omgeving ‘liefkozend’ de pinguïn wordt genoemd – heeft ambities en ziet zijn kans schoon om promotie te maken. Hij is echter niet de enige die zijn zinnen heeft gezet op de troon. Ook de dochter van Carmine Falcone – de enigszins verknipte Sofia – ziet een plekje aan de top van de voedselketen wel zitten. De twee vliegen elkaar in de haren en moeten alle zeilen bijzetten om als winnaar uit de strijd te komen.
De dark side
Seriekijkers zijn tot dusver niet bepaald verwend als het gaat om het verfilmen van Marvel– en DC comics. Er zijn met Legion, Watchmen en WandaVision natuurlijk uitzonderingen, maar vaak worden het toch wat oppervlakkige, slappe aftreksels van de comics waar velen zulke nostalgische gevoelens voor koesteren. Maakster – en showrunner – Lauren LeFranc heeft geprobeerd om niet in die val te trappen en heeft – met succes – een donkere, grimmige serie gemaakt die naadloos aansluit op The Batman en The Dark Knight. Je zou dan ook kunnen zeggen dat Colin Farrell voor The Penguin is, wat Heath Ledger was voor The Joker: een villain on steroids. Een bad guy die zijn karikaturale comic persona van zich af heeft geschud en definitief de stap naar de dark side heeft gemaakt.
Batman meets The Sopranos
The Penguin is een atypische (anti)superheldenserie, in de zin dat je – vooralsnog – geen mannen met capes hoeft te verwachten die – voordat ze de straat op gaan – hun edele delen in een te strakke latex legging moeten proppen. De laatste aflevering hint wel naar een mogelijke entree van Bruce Wayne en zijn batcave, maar dit eerste seizoen is vooral een gelaagd drama over een getraumatiseerde, ietwat onzekere narcist die met behulp van zijn opgeblazen ego een misdaadimperium uit de grond probeert te stampen. Wat dat betreft doet Oswald Cobb ook zeker denken aan Tony Soprano. Niet in de laatste plaats vanwege zijn dik aangezette, New Yorkse accent. Lauren LeFranc heeft zich bij het schrijven overduidelijk laten inspireren door de allerbeste maffiaserie ooit en dat is ook bij andere kijkers niet onopgemerkt gebleven.
Gelaagde karakters
The Penguin ziet er heerlijk uit en schotelt je een stortvloed aan plottwists voor, maar het maakt vooral indruk omdat het geharde criminelen een zachte, menselijke kant weet te geven. Ondanks dat Oswald en Sofia de meest verschrikkelijke dingen doen, krijg je – vanwege hun traumatische verleden – toch ook sympathie voor ze. Misschien is medelijden een beter woord, maar ze veroveren in elk geval een plekje in je hart. Bij mij wel althans. Dit geeft The Penguin de gelaagdheid die je in vergelijkbare series meestal mist en maakt het ook een absolute aanrader voor mensen die normaliter niet direct naar dit genre zouden grijpen.
Paris Has Fallen Next Post:
The Sticky
