We weten allemaal al een tijdje dat die Zweedse balletjes van de Ikea alleen maar zo goedkoop zijn, omdat ze worden gedraaid van ‘t malse vlees van kinderen die na sluitingstijd niet zijn opgehaald uit Småland. Als je in de parkeergarage onder de Scandinavische meubelgigant een stationwagen met leeg kinderzitje met piepende banden dwars door de slagboom ziet denderen, weet je dat er iemand in de ballenbak ‘s avonds waarschijnlijk niet thuis zal slapen. Geef die ouders eens ongelijk. Kinderen zijn terroristen. Het kwaad lijkt eigenlijk altijd in hen te ontwaken als je je in een positie bevindt waarin je geen kant op kunt. Lekker de hele vlucht van Schiphol naar JFK janken, omdat er een rozijntje vastzit in je neus. Gameboyen in de trein met het geluid aan en van die zwiepende beentjes die de grond niet raken, maar wel steeds jouw scheenbeen. Hysterisch spartelend op de vloer voor Albert Heijn’s chipsschap, omdat de Ringelings vandaag niet mee naar huis gaan. Je telt tot tien, maar eigenlijk zou je die kleine het liefst even die corrigerende tik op dat hoogblonde kruintje uitdelen. Helemaal als papa en mama het halen van level 234 bij Candy Crush op hun telefoon blijkbaar belangrijker vinden dan het fatsoenlijk opvoeden van hun erfgenaam.
Momma said knock you out…
Hector is jarig! Vrienden over de vloer en de lekker expressieve Griekse familie komt langs met schalen vol zelfgemaakte spanakopita, saganaki en paidakia (dit zet ik er alleen maar in, zodat jullie ook nog wat te google’en hebben). Op het terras worden koude biertjes geslurpt, terwijl de kinderen in de tuin elkaar het leven zuur maken. Als één van de youngsta’s op het punt staat om de fontanellen van één van zijn vriendjes met een honkbalknuppel in te rammen en zijn ouders drukker zijn met het glas wijn wat ze zojuist hebben ingeschonken, vindt de neef van Hector, Harry, het wel welletjes. Pats. The slap is een feit, iedereen is geschokt en het partij kiezen binnen de vriendengroep is begonnen. Ging Harry te ver of kon de opvoeding van die kleine honkbal hooligan wel even een kleine corrigerende impuls gebruiken?
Aangename verrassing
NBC is niet meteen de zender waar ik heel erg warm van loop. Hannibal was nice en onder lichte dwang wil ik hier ook wel toegeven dat ik best okee ga op Chicago Fire, maar over het algemeen zijn NBC’s produkties mij iets té Amerikaans en met plastic overgoten. Het was dan ook een aangename verrassing te zien dat ze zich gewaagd hebben aan een wat lastiger script, dat je eerder zou verwachten bij wat meer vrijgevochten zenders als HBO, Sundance Channel en AMC. De sterke cast en het degelijke acteerwerk doet je de uiterst irritante voice-over op den duur vergeven en de opzet waarbij elke hoofdpersoon een aflevering krijgt om zijn of haar verhaal te doen is weer eens wat anders. Inhoudelijk haalt NBC wat mij betreft niet het onderste uit de kan en de bijdrage van Uma Thurman is met haar overacting licht teleurstellend. Dat is jammer, want in principe verdient Uma het om na Pulp Fiction overal op handen gedragen te worden, but hey…
Down Under
Bij aflevering vijf kwam ik er achter dat die malle Amerikanen ook The Slap gewoon weer uit het buitenland hebben gejat. Het origineel komt namelijk uit Australie en omdat dat Australisch voor Amerikanen natuurlijk nauwelijks te verstaan is, hebben ze daar bij NBC een kloon van gemaakt. Wereldverbeteraars zijn het, die Yanks. Als voor de Slap dezelfde het-origineel-is-eigenlijk-altijd-minimaal-één-punt-op-de-schaal-van-Gumstarr-beter-dan-de-Amerikaanse-remake rekensom geldt, dan kun je waarschijnlijk beter meteen je tanden zetten in de Down Under versie. Ik zeg waarschijnlijk, omdat ik de Down Under versie nog niet keek, maar de Amerikaanse herkauwsels van The Bridge, The Killing, Penoza en The Returned hebben in het verleden mijn theorie al bewezen. Doe er je voordeel mee.
– NBC
– 2015 – 2015
– 1 seizoen
– Drama en ellende in de familiesferen.
– 50 minuten per aflevering
Daredevil Next Post:
Better Call Saul
