Bijna vijfentwintig jaar na Twin Peaks blies Noah Hawley in 2014 met Fargo het gekkige, Coenesque seriegenre nieuw leven in. Kijkers vraten het als een malle, waardoor elke zenderbaas vervolgens schuimbekkend om zijn eigen Fargo-achtige serie schreeuwde. Dat resulteerde in shows als Boat Story, Landscapers, Welcome To Utmark, Perpetual Grace en Catch-22 en nu is ook Amazon op de bandwagon gesprongen met hun nieuwste serie The Sticky. Deze donkere komedie – die gebukt gaat onder een chronisch grinniktekort – is losjes gebaseerd op de Great Canadian Maple Syrup Heist. Dit was een overval in slow motion, waarbij de Federation of Quebec Maple Syrup Producers – gedurende een periode van een aantal maanden tussen 2011 en 2012 – werd ontdaan van ruim drieduizend vaten ahoornsiroop, ter waarde van zo’n dertien miljoen euro. Alhoewel dit inderdaad klinkt als het plot van een lekkere, gekke misdaadserie, is Amazon er helaas niet ingeslaagd om er ook daadwerkelijk een volbloed binger van te maken. Ik meld het maar alvast even.
Verkeerde vijand
Ruth Landry heeft wel eens betere tijden gekend. Haar man ligt in coma en op werkvlak lopen dingen ook niet helemaal naar wens. ‘The association‘ – een instituut wat op zou moeten komen voor de belangen van ahoornsiroopboeren – beticht Ruth van illegaal boeren en probeert op sluwe wijze haar boerderij af te pakken. The association – wat geleid wordt door een kleine, gefrustreerde Napoleon die vooral zijn eigen zakken probeert te vullen – heeft in Ruth echter de verkeerde vrouw tegen zich in het harnas gejaagd. Ruth laat niet zomaar het kaas van haar brood eten en bedenkt samen met haar twee onnozele partners in crime een ingenieus plan om the associantion een poot uit te draaien.
Totaal verwaterde Fargo
Met zijn gekke typetjes, absurde dialogen en kolderieke verhaallijn is The Sticky overduidelijk geschreven met het Fargo-handboek op schoot. Jammer genoeg wel een handboek wat net iets te lang buiten in de regen heeft gelegen, waardoor niet alle pagina’s even goed leesbaar waren en Amazon dus zit opgescheept met een behoorlijk verwaterde versie van Noah Hawley’s meesterwerk. In vergelijking met Fargo schiet The Sticky eigenlijk op alle vlakken te kort. Het verhaal mist spanning en verwondering, cinematografisch ontbeert het de artistieke shots die zo het museum in zouden kunnen en de karakters zijn niet alleen te dik aangezet, ze zijn ook nog eens volkomen onnozel en onaangenaam. Zelfs de aanwezigheid van Margo Martindale (Ruth) en een cameo van Jamie Lee Curtis – nog ongenaakbaar in de laatste twee seizoenen van The Bear – weten de meubelen niet te redden.
Stopverf
Met zijn zes keer een halfuur is The Sticky op z’n best stopverf. Een serie die je even snel opzet als de cv-monteur de O-ringen van je warmtepomp aan het vervangen is, je de bleekselderij voor de bolognese aan het snijden bent of als je weg staat te waaien op een willekeurig perron, omdat de NS er weer één grote teringbende van heeft gemaakt. Het is laagdrempelig tijdverdrijf. Meer kan ik er niet van maken. En Amazon blijkbaar ook niet.
The Penguin Next Post:
Say Nothing
