Ava DuVernay is een beetje de AOC van de filmindustrie. Net als haar wapenzuster in het Huis van Afgevaardigden zet zij zich namelijk in voor de mensen die wel wat erkenning verdienen of een steuntje in de rug kunnen gebruiken. In 2014 had ze met Selma – een kijkje in het leven van dr. Martin Luther King – haar grote doorbraak en sindsdien zijn we getuigen van haar veelzijdigheid. Zo legde ze met de docu 13th het Amerikaanse gevangenissyteem op de pijnbank en was Queen Sugar niet alleen een lekker familiedrama, tussen de regels door proefde je ook daar de nodig maatschappijkritiek. Voor haar nieuwste project is DuVernay aan de haal gegaan met een krankzinnige, waargebeurde zaak die maar weer eens bewijst hoe belangrijk bewegingen als de civil rights movement en #blacklivesmatter zijn. Disclaimer: gezellig is anders.
Guilty until proven innocent
Antron McCray, Kevin Richardson, Yusef Salaam, Raymond Santana en Korey Wise hadden gewoon hun krantenwijk moeten lopen. Ze hadden hopeloos verliefd moeten worden op het mooiste meisje van de klas. Ze hadden op het basketbalveldje bij Malcolm X Boulevard moeten ruziën over wie er deze keer Michael Jordan mocht zijn. De vijf tieners hadden een zorgeloze jeugd moeten hebben, maar in plaats daarvan zaten ze vast. Onschuldig. Veroordeeld voor een gruwelijke verkrachting waar ze niks mee te maken hadden. De zaak rammelde aan alle kanten, maar de instanties waren meedogenloos. De LAPD kreeg de puzzel niet rond, maar ramde ongegeneerd een vierkant in een cirkel. De wereld keek toe en gaf geen moer, het waren immers geen witte tieners. Als Bradley en Chad erbij waren genaaid, dan was het land te klein geweest, maar dit waren ‘jongens uit de kantlijn’, so nobody cared. Het systeem at hen op en leek ze nooit meer uit te spugen, totdat het verhaal opeens een hele andere wending kreeg.
De Wet van Williams
When They See Us beroept zich op de Wet van Williams. Hoe klein zijn rol ook is, als je Michael Kenneth Williams opneemt in je cast, dan lijkt succes op voorhand gegarandeerd. Hij is een soort Clarence Seedorf die steeds de club wist uit te kiezen die aan het einde van de rit met de cup met de grote oren stond. The Wire, Boardwalk Empire, The Night Of, The Spoils Before Dying, er is eigenlijk geen serie met Williams die níét de moeite van het kijken waard is. Series met Williams zijn niet alleen goed, ze zijn vaak ook wat grimmig en When They See Us is wat dat betreft geen uitzondering. Halverwege de eerste aflevering zat mijn frustratielevel al vol in het donkerrood. Wat zit de wereld toch vol schofterige, gewetenloze klootzakken die – over de rug van de kwetsbaren – hun eigen ego proberen op te poetsen. Wat dat betreft is When They See Us eigenlijk een replica van The Kalief Browder Story, maar dan gegoten in de mal van American Crime Story. Een verhaal over onrecht, ongelijkheid en een opzichtig falend juridisch systeem. Deze nieuwste Netflix Original kijk je niet om lekker te ontspannen, maar om je te realiseren dat er nog veel werk aan de winkel is. Je kijkt ‘m om te zien dat de dood van Trayvon Martin, Tamir Rice, Willie McCoy en DeAndre Ballard geen incidenten zijn, maar een structureel falen van het politieapparaat. Je kijkt ‘m om te begrijpen waarom donkere jongens in een dure auto veel vaker aan de kant worden gezet en waarom dat niet okay is. Het is een lesje maatschappijleer die iedereen zou moeten volgen.
– Netflix
– 2019 – 2019
– 1 seizoen
– Hemeltergend onrecht verpakt als serie
– 55 minuten per aflevering
Fosse/Verdon Next Post:
Euphoria
