Als de titel van een serie een achternaam is, dan weet je als kijker eigenlijk al genoeg: je staat op het punt om een sociaal-gehandicapte detective met de nodige uitdagingen in de privésfeer voorgeschoteld te krijgen. Zo leverden Luther, Wallander, River en Bosch allemaal voortreffelijk speurwerk af, terwijl de boel thuis – in meer of mindere mate – in lichterlaaie stond. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de emotionele puinhoop die Marcella (okay, een voornaam, maar toch…) heet. Mijn hemel. Vergeleken met haar was de labiele zus van Dexter het toonbeeld van rationaliteit en zelfbeheersing. Kun je nagaan.
Ook in Scandinavië hebben ze – op basis van de boeken van Jørn Lier Horst – weer een karakter uit de grond gestampt wat exact voldoet aan de kenmerken van de licht getormenteerde detective. Deze Noorse variant luistert naar de naam Wisting en William – zo heet ie aan de voorkant – probeert niet alleen wat moorden op te lossen, hij moet na het verlies van zijn vrouw ook zien te voorkomen dat zijn hele gezin uit elkaar sodemietert. Je raadt het waarschijnlijk al, dat gaat nog een hele klus worden.
Stapelkorting
Het eerste seizoen van Wisting is eigenlijk ‘twee (verhalen) voor de prijs van één’. Dat moet ons als gierige Hollanders toch meteen aanspreken? Moet William in de eerste vier afleveringen nog op zoek naar een Amerikaanse seriemoordenaar die zijn werkveld inmiddels al een tijdje naar Europa heeft verplaatst, in de tweede helft staat alles in het teken van een verdwenen meisje. Wat kan ik zeggen, William is van alle markten thuis. Al lijken de Amerikanen daar wat anders over te denken, want die sturen ongevraagd twee hooghartige FBI-agenten naar het Noorse dorpje Larvik om Wisting een handje te helpen. Niet dat hij daar een gebrek aan heeft, want zijn dochter – journaliste bij de lokale sufferdje – verricht hier en daar ook wat hand-en-spandiensten. Aan belangenverstrengeling hebben ze daar in het hoge noorden blijkbaar een broertje dood. Begrijp me niet verkeerd, ik ben helemaal voor vader-dochter bonding, maar normale mensen gaan dan toch gewoon een midweekje legionella snuiven in het tropisch zwembad van Center Parcs?
Registeraccountant met een badge
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: Wisting is niet de beste serie die ooit is ontsproten aan Scandinavisch grondgebied. De Noren hebben in het verleden met Mammon, The Heavy Water War, Nobel en The Third Eye bewezen best in staat te zijn om wat moois op de plank te leggen, maar dit is hem niet (helemaal). Om te beginnen ontbreekt het aan die nagelbijtende spanning waar je bij The Bridge en The Killing bijna aan ten onder ging. Wisting gaat nagenoeg in één rechte lijn van A naar B, zonder krankzinnige plottwisten en gigantische what the fuck momenten. Met al het rare inzoomwerk heeft de beeldregie bij vlagen nog het meeste weg van zo’n oude kung fu film, waarbij het gezicht van Bruce Lee nog even in beeld wordt gebracht, voordat hij de boel aan gort slaat. Maar het grootste probleem van Wisting is Wisting zelf. Saaier dan William komen ze niet. Ik ken registeraccountants met meer persoonlijkheid dan William. De detectives waar we in de voorbije jaren lekker op gingen, hadden allemaal een randje. Wisting niet. Wisting is die gast waar je je op hetzelfde feestje drie keer aan voorstelt, omdat zijn hele wezen de eerste twee keer totaal geen impressie heeft achtergelaten. Wat dat betreft hadden ze deze waarschijnlijk beter ‘Wisting. William Wisting. W.I.S.T.I.N.G’ kunnen noemen.
– Viaplay
– 2019 -2022
– 2 seizoenen
– De zoveelste getormenteerde detective
– 50 minuten per aflevering
See Next Post:
The Morning Show
