Het is zondagochtend. Vroeg. Je kon niet slapen. Zelfs de kinderen liggen in hun bed nog te murmelen tegen het Sponge Bob behang. Je staart wat naar buiten. Het is stil op straat. De eerste zonnestralen banen langzaam hun weg de voortuin in. De perfecte ochtend om op het gemakje weer eens een spons over je Opel Astra te trekken. Het water is eigenlijk te heet, maar bikkel die je bent steek je gewoon je klauwen tot halverwege je onderarm in het sop. Je hebt wel voor hetere vuren gestaan. Na een uurtje schrobben staat je imago op wielen weer te glimmen als de tanden van een Amerikaanse talkshowhost. Dit gaat een lekker dagje worden. Eenmaal bij de voordeur werp je over je schouder nog even een blik op de fruits van je labour en wat denk je?! Hele dak en voorruit ondergescheten door die kutmussen uit je dakgoot. Je “Godverdomme!” galmt door de lege straat van de vinex en met veel gevoel voor drama smijt je de half lege emmer met sop tegen de tegels van de oprit. “Waarom moet mij dit toch altijd overkomen?! Hoeveel pech kan iemand hebben?!”. Maar is het wel pech? Liep de mus onderweg naar zijn werk per ongeluk leeg op het dak van je auto of was er sprake van een aanslag? Had de kat écht geen flauw benul dat hij je nieuwe Hugo Boss laarzen als krabpaal gebruikte of hebben we het hier over doelbewust terrorisme? Is het een toevallige samenloop van omstandigheden dat die enorme bouvier zich na een frisse duik in de Noordzee staat droog te schudden naast jouw handdoekje of weet die blaffer dondersgoed waar hij mee bezig is? In de nieuwe CBS serie Zoo gaan ze uit van het laatste. Dat is me nogal wat.
Animal takeover
Verspreid over de wereld worden van de één op de andere dag wat mensen aangevallen door groepen dieren. Verschillende soorten dieren. Leeuwen. Honden. Vogels. Dat werk. Zo’n beetje elk beest wat destijds door Noah de boot op gesleurd is, lijkt al zijn onvrede op de mensheid te projecteren. Dat is een probleem, want lekker met je verkering een stokbroodje eten in het park is opeens levensgevaarlijk geworden. Één eekhoorn kun je met je maat 44 nog wel een rotschop verkopen, maar als ze met een mannetje op 50 komen, dan wordt het een ander verhaal. Helemaal als het er alle schijn van heeft dat ze er ook nog eens Navy Seal-achtige tactieken op na houden. Dierenvriend Jackson Oz besluit met een eclectisch gezelschap aan specialisten te onderzoeken wat er allemaal aan de hand is, want op deze manier kan de wereld niet verder. De mens moet natuurlijk wel alleenheerser blijven in de voedselketen.
Peper en zout
Simba en co hebben een tijdje aangekeken wat er van de wereld terechtkomt als je de mensheid z’n gang laat gaan en vinden het nu wel welletjes. Op zich vind ik dat dus best een interessant gegeven. Een uitgangspunt waar je best een leuke serie omheen zou kunnen bouwen, maar los van de eerste twee afleveringen mist Zoo een echte spanningsboog om de kijker tot het eind geboeid te houden. Het feit dat iedere viervoeter in potentie een gevaar vormt alleen, is natuurlijk niet genoeg. In tegenstelling tot mijn wc-papier ontbreekt het hier aan voldoende lagen (Tegen de visueel ingestelde onder jullie wil ik hier graag sorry zeggen.). Naast het ‘dierenprobleem’ zit er verder weinig smaak aan. Aan de eetkamertafel zou er nog het nodige peper en zout aan te pas moeten komen. Het is allemaal wat ééndimensionaal. Het verhaal, de karakters, de vibe. CBS heeft aangekondigd dat ze er nog een tweede seizoen aan vast plakken, dus misschien dat ze de boel in ronde twee naar een wat hoger plan weten te tillen. In dat geval heb je aan Zoo een niks-aan-de-handje die je in een willekeurig herfstachtig weekend met kinderlijk gemak wegkijkt.
– CBS
– 2015 – 2017
– 3 seizoenen
– Wat als de dieren het voor het zeggen zouden hebben? Waddan? Nou?
– 45 minuten per aflevering
Sex&Drugs&Rock&Roll Next Post:
Fear The Walking Dead
